Laatste Nieuws – Reisverslag Oeganda April/ Mei 2024
Oeganda 17 april t/m 8 mei 2024
Opnieuw een reis naar Oeganda deze keer voor 3 weken… alléén op reis naar Ester. Natuurlijk haar nieuwe huis bekijken en iedereen weer te ontmoeten. De Kinderen en de mensen in de Ghetto.
Ondanks dat ik ziek was toch besloten om te gaan. Ik had voordat ik weg ging een aantal onderzoeken gehad bij de huisarts & ziekenhuis om te kijken of het verstandig was om te vliegen. Ook hebben we de maandag voordat ik vertrok weer afscheid moeten nemen van 1 van onze lieve viervoeters …dit keer Amor onze Golden Retriever.
Ik heb ook deze keer een nachtje geslapen bij Herma en Tijmen om de reis rustig te kunnen beginnen. s’morgens was ik zeker niet fit maar toch samen met Tijmen vertrokken naar Schiphol. Alles ging er snel en vlekkeloos totdat we zouden moeten vertrekken. Toen werd er medegedeeld dat er een koffer uit het ruim gehaald moest worden… dus we zijn met een vertraging van een 30 min vertrokken naar de startbaan. Ook dit duurde erg lang met het opstijgen ging het ook niet helemaal lekker en voelde je het vliegtuig af en toe naar beneden zakken. Later hoorde ik van de bemanning dat ze niet verder mochten stijgen op dat moment. Dus niks aan de hand. In Rwanda Kigali zijn we geland waar er nieuwe mensen aan boord kwamen en het vliegtuig schoon werd gemaakt. Ook hier was vertraging. Uiteindelijk naar Entebbe vertrokken waar we rond 0:00 uur landen. Ook op de koffer wachten duurde erg lang maar uiteindelijk kon ik toch naar buiten waar Ester op mij stond te wachten samen met Joel, Mutebbe, Eve, en Claire.
En op naar het huis van Ester waar ik de komende 3 weken zou verblijven.
De volgende dag hadden we dag van rust om van mijn reis bij te komen.
De dag daarna zijn we al vroeg vertrokken om boodschappen te doen voor de Ghetto. Waar we vandaag heen gaan om GRATIS eten uit te delen. We kochten maismeel en bonen zodat dit kon worden klaar gemaakt in de ghetto op een vuur. Toen we in de ghetto waren aangekomen werden we door iedereen vriendelijk onthaald. Al snel kregen we te horen dat de ghetto de nacht voordat we kwamen was ondergelopen en dat er 7 kinderen door het riool waren weg gespoeld. Ze hebben nog geprobeerd ze te redden maar de stroming van het water was te sterk en de mensen kunnen niet zwemmen. De kinderen zijn door de pijpen en watergoten meegesleurd. Mensen hebben met man en macht gezocht en hebben uiteindelijk 1 jongen gevonden die toen nog leefde. Maar hij is de volgende nacht in het ziekenhuis door het vieze water wat hij had binnengekregen. Verder hebben ze 1 broek weer gevonden van 1 van de kinderen die aan de spijlen van 1 van de buizen hing. Door de kracht van het water zijn ze door de spijlen heen gedrukt. De rest is niet teruggevonden en zijn de 7 kinderen waarschijnlijk weggespoeld naar het Victoria Meer wat kilometers verderop is. En zullen waarschijnlijk niet weer worden gevonden. De jongens hebben in de ghetto een kook plaats gemaakt met wat stenen en hout waar het water op gekookt werd. Daarna werd er in 1 pan bonen, tomaat en kool gekookt en in de andere werd de maispuree gemaakt. Waar grote sterke mannen aan het roeren waren zodat het niet zou aan branden. Meneer Mayer is toen anderen mensen gaan halen omdat het eten klaar was. Er waren zo veel mensen dat er nog extra bij gekookt moest worden. Iedereen kreeg een bord met eten of kregen het in een zakje mee. Ook hebben we na overleg met Nederland iemand naar het ziekenhuis gestuurd. Omdat hij rottende huid had in de schaamstreek en hij had erg veel pijn. Hij wilde niet in het ziekenhuis blijven maar is op aandringen daar wel gebleven. Omdat ze hem een infuus hadden gegeven. Maar die kom hij wel omhooghouden maar dat vonden we niet zo’n goed idee.
De volgende dag mocht Ester iemand laten komen om Gordijnen voor haar huis te fiksen. Dat was mede mogelijk door de actie ‘Bless Ester’ Voor een beetje gezelligheid en privé gevoel in huis. Joel heeft de bus gewassen en toen ik ben gaan rusten ondertussen zijn Ester en de jongens boodschappen wezen doen en hebben een grote Grill gekocht om buiten op te kunnen grillen. Ook dat ze een tilapia vis gehaald en ze vroeg of ik dit wilde proeven. Al giechelend kwam mevrouw met een dienblad naar boven met een dikke vis op een bord. Ik zei al: ‘hoe moet ik dit eten?’ Maar het was een heerlijke gegrilde vis. Maar het ziet er niet uit haha. Ester moest vandaag koken en was Matoke bananen aan het pellen en een grote pompoen. Verder een gezellige dag bij Ester thuis.
De volgende dag zijn we naar het nieuwe huis gereden dat we in Januari gekocht hadden.
Daar hebben we de slaapkamers nog eens goed bekeken en de grote slaapkamer waar we toen niet in konden. De kamers waren nu leeg en konden nu allemaal goed bekeken worden.
Ook hebben we de huizen aan de overkant bekeken die ook te koop staan op dit moment en het zou erg mooi zijn als we dit uiteindelijk samen met het land naast Esters huis en achter het huis konden kopen. Zodat we het als klaslokalen kunnen gaan gebruiken. Zodat de kinderen basisonderwijs kunnen krijgen daar en dat er een leraar wordt ingehuurd. Maar dan moeten we de huizen wel samen kopen anders hebben we geen land titel en dat is wel belangrijk.
Vanuit het huis zijn we weer op pad gegaan en om een rolstoel weg te geven. Deze rolstoel had Ester al een tijd eerder van ons gekregen maar het meisje waar de stoel voor was bedoeld was in één keer verdwenen dus ze heeft de stoel nooit kunnen geven. Nu was er een meisje die het wel kon gebruiken. Ze is ziek en heeft bijna geen spierkracht meer. En kwam dus ook niet meer buiten… we hebben een heel eind gereden en zijn uiteindelijk in de ‘middle of nowhere’ beland, bij een huisje afgelegen op een heuvel. Hier woonde een jonge moeder tijdelijk met haar dochter. We hebben haar de stoel gegeven en voor haar gebeden. Ondertussen had het geregend en was de weg erg nat en erg glad geworden en ja daar moesten wij met de bus weer naar beneden. Op een gegeven moment stond de bus zo scheef op de weg dat Ester en ik zijn uitgestapt. En Lopend/ Glijden op slippers naar beneden zijn gelopen. We hadden dikke klodders modder/klei onder de slippers en moesten ze eerst een beetje spoelen in een plas. Er viel niet meer op te lopen.
De volgende dag zijn we naar Kampala gereden om te kijken wat het zou kosten om de Getto te kopen in zijn geheel. Voor we op de parkeerplaats kwamen werden we aangehouden door de politie en parkeerwacht. De politie was opeens weg maar de parkeermensen wilden geld maar dat hebben we niet betaald omdat we waren aangehouden maar waarom was ons niet duidelijk. Dus ik zei al: ‘ik doe wel mij sjaal over mijn hoofd dan val ik niet zo op.’ Onderweg hebben we Mutebbe zijn vader opgepikt omdat die met de bus later weer naar huis ging. Op de parkeerplaats ben ik in de auto gebleven samen met joel. En ester ging met een aantal anderen vragen wat de ghetto in totaal zou kosten omdat Jarno dit graag wilde weten. Het was een beetje duurder dan we dachten mede doordat we niet hadden begrepen dat iedereen een deel in de ghetto betaalde. Maar bij God is niks onmogelijk dus wie weet. We zijn daarna naar ‘tine on de mountain’ gereden om de kinderen weer te zien. En te kijken hoe het met ze ging. Ook zijn we bij het andere huis geweest. Maar in de wijk was de stroom uitgevallen dus het was erg donker en zijn dus na een 20 min weer weggegaan.
De volgende dag moesten we terug naar Kampala omdat we een Gomesi te huren voor ons allemaal en een traditioneel pak voor Morgan. Want ik moest samen met Ester en nog een paar naar een traditioneel verlovingsfeest. En daar werden we verwacht in een traditionele jurk Gomesi genoemd. Dus passen maar. Na een hele tijd wouden we terug met de bus maar je raad het al de parkeerwacht had de bus gespot en wilde geld. Uiteindelijk na een hoop gezeur hebben we betaald maar waren we ingesloten door een vrachtwagen en moest de wielklem eraf maar het erom leggen gaat sneller dan er weer afhalen. Toen we er eindelijk uit waren wilde erweer iemand weer geld. Morgan klapte uit de pan en gilde: ‘weet je wel wat we net betaald hebben? We betalen je niks!’ en we zijn weggereden.
26 april hebben we de kinderen op gehaald bij de school van Joseph waar 20 kinderen op school zitten. Ze hadden nu een paar weken vrij dus dan gaan ze terug naar Ester. Het duurde niet lang dat de bus gespot was op de school en kwamen de eerste kinderen aan rennen en kregen we een knuffel. Ook moesten we bij een van de meesters komen waar we de rapporten mee kregen. De meeste kinderen hadden een goed rapport. 2 of 3 hadden wat moeite maar ze doen hun best. Daarna werden alle tassen op het dak vastgeknoopt en zijn we met 27 mensen in de bus terug naar huis gereden en de kinderen bij de huizen afgezet. Iedereen was blij elkaar weer te zien… 1 groot feest van blije kinderen.
De dag erna hadden weer een rust dagje auto wassen relaxen en fun hebben. De auto moest ook naar de garage voor nieuwe banden.
De dag van het verlovingsfeest.
We gingen al op tijd weg zo rond 6 uur s’morgens. Eerst een uurtje rijden naar een tankstation waar we op een soort van ceremoniemeester wachten maar dat duurde vreselijk lang en we waren bang dat hij misschien niet zou komen. En zonder deze man kon je het feest wel vergeten. Na lang wachten kwam hij op een motor aan en konden we vertrekken. Onderweg hebben we diverse mensen opgepikt die ook naar het feest gingen. Ook was de Bruidegom vanalles vergeten en was hij zo zenuwachtig dat hij steeds verkeerd reed. De reis was daardoor ook mega lang. Uiteindelijk zijn we bij een boerderij gestopt en daar moesten we ons omkleden. Hier trokken we onze Gomesi jurken aan. Samen met nog meer mensen. Vrouwen en Mannen allemaal in traditionele kleren voor het Feest. En na wat foto’s te hebben gemaakt weer in de auto om naar het feest te gaan. Het was nog maar anderhalf uur rijden met een veel te warme jurk aan. Uiteindelijk zijn we om 16:00 aangekomen op het Feest. Waar we in lijn voor een lint moesten staan 1 lijn mannen 1 lijn vrouwen. Na dat ze de ceremonie waren gestart mochten we gaan zitten in de tent. Af en toe moesten we gaan staan en weer zitten. Er werd stukjes gedaan en op een gegeven moment zei Ester: ‘ga je mee dan doen we ook even mee.’ Dus wij naar voren. En tja, daar was ik de sjaak… ik moest met degene mee die het presenteerde en die had er toch een lol in. Ik moest zijn nieuwe vrouw voorstellen haha. Na een paar uur zijn Ester en ik naar de bus gegaan en hebben de jurk uit gedaan. Ik was helemaal uitgeteld en heb 2 uur in de bus geslapen. Tegen 9 uur zijn we teruggegaan naar huis. Wat ook nog 5 uur duurde over vele slechte wegen. Het was een bijzondere dag maar omdat de heen weg veel te lang duurde zo’n 10 uur en 5 uur terugrijden waren we helemaal oververmoeid en waren we blij weer thuis te zijn.
De volgende dag moesten we even bij komen en slapen mede door de hitte en de warme jurken en de lange reis van de dag ervoor nam dit veel energie van ons…. ook kregen we een raar verhaal te horen. Deze dag die we niet snel zullen vergeten en daarvoor zouden we de volgende morgen voor naar het politiebureau gaan. Deze dag heb ik tijdens de reis stilgehouden en heb alleen het plaatje gedeeld. ‘Wachten wachten wachten.’
Maar ga er nu wel iets over zeggen.
Ester kreeg te horen dat de Chauffeur die ons de eerste keer in Oeganda had gereden. Ester wilde aangeven bij de politie met de aanklacht ‘dat Ester iemand had ingehuurd om hem te vermoorden.’ Dit was natuurlijk niet waar. We hebben hun geen aandacht gegeven de hele tijd dat ik bij Ester ben geweest. Waarom zeg ik dit? Omdat de oom van deze chauffeur vlakbij Ester woont… je kunt het huis (bouwval) zien vanaf het dakterras. De broer van de chauffeur en hij lopen normaal regelmatig voor Esters huis langs. Nu heb ik hem niet gezien maar hij was wel degelijk daar in de buurt maar hij ging stiekem daar naar binnen bij zijn oom naar binnen. En daar worden offers gebracht met geiten. Ook hebben ze geprobeerd een kind te offeren. Maar de vader van het kind durft geen aangifte te doen. Maar ik heb hem wel gesproken net als vele mensen die weten wat daar gebeurt en mensen zijn bang voor hun. Ester heeft geprobeerd deze persoon te helpen. Toen ze uit Nederland kwam heeft ze hem uit de goot getrokken een huis gegeven en voor hem gezorgd. Ze heeft hem in oktober haar bus laten rijden zodat we overal naar toe konden gaan. Nadat we in Oktober weer thuis waren… is er bij Ester ingebroken en is een laptop die ze van ons had gekregen in Nederland en haar telefoon gestolen. 2 Personen (de chauffeur en nog iemand die in het huis was om haar te helpen toen we er waren) waren hier verantwoordelijk voor en daar is Ester achter gekomen doordat ze geprobeerd hebben om het in de Ghetto te verkopen maar de jongens zagen dat mijn foto met ester op de laptop stonden. De getto jongens hebben het teruggebracht naar Ester want ze willen geen spullen wat gestolen is van Ester omdat ze er echt voor hun is. Nadat we in Nederland terug waren heeft hij een relatie gekregen met iemand die met me mee was. Samen proberen ze dingen in de Ghetto te doen wat voor veel ophef heeft gezorgd… vlak voordat Ester naar Zuid-Soedan zou gaan en heeft Ester de autoriteiten gewaarschuwd dat de jongens in de ghetto dit niet accepteren. En dat als er dingen gebeuren in de ghetto… dat wat achter haar rug om gebeuren en dat ze niet in de hand heeft als er slachtoffer zouden vallen. Ester is een paar dagen daarna naar Zuid-Soedan gegaan voor de waterputten.
Dus er ging eindelijk al een heel verhaal vooraf… voordat we komen op het punt dat deze persoon Ester wilde aangeven dat Ester hem wilde vermoorden. Hij had iemand ingehuurd om een valse aangifte te doen maar deze persoon gaf hem aan… die wou niet de bak in… dus vandaar dat we ook uitgenodigt waren om op het politiebureau te komen. We zijn s morgens naar het politiebureau gegaan maar al snel bleek dat hij (chauffeur) nu persoonlijk een valse aangifte had gedaan tegen Ester en dat hij ook gewoon op dit bureau aanwezig was. Uiteindelijk heb ik hem ook gezien en heb hem ook wel even aangekeken maar blijkbaar voelde hij zich erg gesterkt door zijn houding op het bureau. Uiteindelijk kwamen we erachter dat de meeste agenten waren omgekocht en zijn van dit bureau vertrokken met de bus. We hadden iemand van tevoren opgepikt en die was van de CI een Agent waar je geen ruzie mee wilt laten we het zo maar zeggen. Toen we net waren vertrokken zijn er 3 jongens uit de bus gestapt omdat we een receipt briefje nodig waren…. Van de aangifte van de vorige dag… de reden waarom we waren we uitgenodigd waren op dat politiebureau. Maar toen deze 3 jongens op het bureau kwamen zijn ze gelijk opgepakt door de politie… die door de chauffeur waren omgekocht. Wij zijn naar een ander bureau gereden en later naar de CI Bureau dit is het hoogste instantie waar je heen kunt. Dus na heel veel wachten en overleg heeft de CI agent alle stukken meegenomen en zou het verder afhandelen en zijn we naar huis gegaan. Na een hectische dag en je beseffend dat als we met de bus terug waren gereden naar het eerste bureau waar de boel was om gekocht hadden we met zijn allen opgepakt kunnen worden…. ook ik dus. Later toen ik terug was in Nederland kregen we te horen dat de politie daar had uitgevonden dat iemand in Nederland heeft betaald voor het omkopen van de agenten en het geld voor de persoon die de valse aangifte zou doen. Na een erg stress volle dag en laat thuiskomen. Dachten we lekker te gaan slapen. Maar van 11 uur s ’avonds tot 4 in de morgen werd er als een gek getrommeld bij de offerplaats iets verderop. Gelukkig had ik oordopjes maar het viel wel op. Gelukkig is onze God een Levende God en staat boven de duisternis. Na een paar dagen kregen we van de CI te horen dat ze de chauffeur wilde gaan oppakken en dat ze geld wilde voor benzine in de auto. Dat is daar normaal zodat je gunst krijgt bij hun. Maar het is niet verplicht. Jarno en ik hebben dit wel betaald. Er is een zaak tegen de Chauffeur opgebouwd en ze wilde hem gaan oppakken. Ze hebben hem tot nu toe nog niet te pakken maar zijn er wel mee bezig. Hij is op de vlucht. Het is een triest verhaal maar zeker niet zonder risico geweest. Maar als je in Oeganda goed werk wilt onderuithalen en mensen daar onterecht op wilt laten pakken doormiddel van een valse aangifte dan staan daar hoge straffen op. Gelukkig heeft God ons beschermd en is het voor ons goed afgelopen.
De volgende dag zagen we dat de mannen die aan Ester zijn huis hadden gewerkt om het verder netjes te maken. Door regenpijpen en stucwerk te doen al flink gevorderd waren. En dat de lelijke muur mooi glad was gemaakt aan de achterkant moest nog een klein stukje maar het cement was op dus dat werd nog gedaan. Wij zijn op weg gegaan naar het gekochte huis waar we eten gingen brengen en koken. Toen we vlak bij waren kwam Eve erachter dat ze hier was op gegroeid, en we zijn toen eerst even bij haar tante langs geweest en het graf van haar moeder bezocht die 20 jr geleden was overleden. Eve is grootgebracht door de zus van haar moeder. Toen kwam ik er achter dat Eve, Claire en Lucas, Mutebbe en Kalleb allemaal familie van elkaar is… en ik zei tegen Claire: ‘jij verteld mij ook niks hé neven, nichtjes, broers & zussen. Dus nu ook de tante ontmoet die vlak bij het nieuwe huis woont. Waar we gastvrij zijn ontvangen. En uitgenodigd om volgende keer weer langs te komen. Bij het huis wat we gekocht hebben, heb ik ook de broer van Ester ontmoet die toevallig in de buurt was. Ester had Jarno ook verteld wat de plannen waren voor de verbouwing bij het nieuwe huis… dus jarno had met Tijmen en Ronald overlegd wat er gebouwd kon worden en wat de kosten waren. En we kregen groen licht om te gaan bouwen van de keuken en van extra slaapkamers. Vandaag was het ook erg veel regen dus de weg naar het huis was ook erg glad. Waar door de bus vast kwam te zitten en een gedeelte van de inzittende lopend naar boven zijn gegaan. En Kalleb en Mutebbe hebben Joel geholpen om de bus uit te graven en weer op weg te krijgen. S’avonds hebben we de Bbq aangestoken en gingen de dames voor het eerst een bbq houden. Ester had vlees gekocht en sprinkhanen. Vlees voorgekookt en we hebben natuurlijk een hoop lol en gezelligheid gehad. Ester had echt een stuk vlees erop gelegd veeeeeeel te groot en lag meer te verbranden dus heb gezegd dat ze het in 3 delen moest snijden en dat ging een stuk beter. Hahaha. Mijn vriendje Boedada kwam steeds vaker even bij mij op de kamer spelen en kijken wat ik deed. Zijn arm die hij laatst verbrand had die herstelde goed alleen als het hem uitkwam maakt hij er wel gebruik van dat het zeer deed. Maar dat doet het gelukkig niet meer en zelfs de kleur kwam weer op zijn arm. Ik heb hem nog een knuffel gekocht omdat hij met mijn beertje speelde. Ester zei die is met 2 dagen onthoofd. Maar zag deze week een foto dat tijgertje nog steeds leeft.
De volgende dag moesten we natuurlijk terug naar het huis omdat we mochten gaan bouwen en daar liet Ester geen gras overgroeien. Materialen werden gezocht en gekocht en gebracht over de gladde weg naar beneden. Stenen zand en cement werd er gekocht. De ingenieur zou het verder regelen zodat wij terug konden gaan om nog naar de markt te gaan. Het was er erg druk dus ik ben in de auto gebleven. Daarna nog een hele tijd vastgestaan in het verkeer dus weer laat terug en niet te laat naar bed gegaan.
De volgende dag moesten we natuurlijk terug naar het huis want daar werd gebouwd. Dus hop weer in de bus en weer naar het huis. Weer glijdend van de berg af. Toen we aankwamen werd er al aan het fundament van de keuken gewerkt. De kippetjes waren ziek dus de jongens hebben die medicijnen gegeven en aloe vera in het water gedaan. Ester heeft de kinderen met een schaartje de haren geknipt. Maar in de toekomst zou het handig zijn om 2 tondeuses te hebben dat gaat ook veel sneller en is sneller. Op het grasveld werd de was gedroogd en hebben we gekeken en wat rondgehangen en op de bank gehangen. Nadat de eerste stenen waren gelegd zijn we weer vertrokken. En heb ik s’avonds nog even samen met Boedada op de bank gehangen en tv gekeken.
De volgenden dag zijn we weer naar de school van mister Joseph gereden. Om hem nog even te ontmoeten en hem te bedanken dat de 20 kinderen bij hem op school mochten studeren en het zo goed deden en voor de samenwerking. Het was die dag erg slecht weer dus een lange rit voor een 20 min gesprek in de auto. Nu weten we ook waarom hij er vorige week niet was. Hij was behoorlijk ziek geweest. We zijn deze dag niet teruggegaan naar het huis omdat de weg veel te nat was en dus eindelijk onbegaanbaar.
Maar de volgende dag was het weer beter dus gelijk weer terug om naar de bouw te kijken. En de eerste muren stonden al er werd hard gewerkt en je kon nu goed zien de oppervlakte van de keuken. Na een aantal uur zijn we boodschappen gaan doen in een supermarkt want de koffie was bijna op en dat is voor mij natuurlijk wel zielig. s’avonds lekker gegeten en de meiden lekker gek aan het doen tegen elkaar.
Omdat het erg druk was geweest de laatste dagen hebben we een dagje rust gehouden. Hele dagen in de auto is erg vermoeiend door de slechte wegen. Dus ook best lekker om een beetje uit te rusten.
De volgende dag zouden we naar het huis maar Ester en Claire waren met spoed vertrokken. Dus ik was thuis met Trinity, Boedada, Eve, Lucas en Morgan en Fahaet.
We hoorde later dat de man van Claire haar het huis uit wilde zetten en daar met zijn nieuwe vrouw wilde gaan wonen. Dus Ester had de politie gebeld. Maar die wilde geld. Nadat Ester de CI had gebeld stonden ze er in 10 min met een half bureau agenten. De CI staat boven de gewone politie en die had gezegd als je niet snel heen gaat dan ben je je baan kwijt. Uiteindelijk is hij opgepakt en kon Claire haar huis gaan opruimen. Alles was overhoop getrokken. Helaas heb ik Claire niet meer gezien maar volgende keer zeker weten wat een geweldig mens en wat hebben we een lol gehad samen.
En dan is de laatste dag aangebroken in Oeganda… Eerst de koffer ingepakt. Bijna mijn vriendje Boedada in de koffer gestopt. Toen iedereen weer in de auto om nog even bij het huis te kijken naar de bouw. Waar ze ook al aan de slaapzaal waren begonnen. Toen we daar een tijdje zijn geweest zijn we naar de kinderen gegaan in de huizen om afscheid te nemen. Ik heb de kinderen niet veel gezien. Maar dat was niet zonder reden. Ze hadden last van een oogziekte en er waren veel die daar last van hadden. Dus we hebben van een afstandje afscheid genomen en een enkele hebben me stiekem nog even een hug gegeven. Maar wat zien ze er goed uit en zien ze er gelukkig uit. Daarna naar huis om nog even te rusten voor ik naar de luchthaven zou vertrekken. Van Eve heb ik afscheid genomen bijna iedereen mee naar de luchthaven. Allemaal nog blij en vrolijk in de bus. Boedada had een zakje yoghurt gekregen in de bus uiteindelijk had hij meer op zijn kleren en op de bank liggen dan dat hij opgegeten had lekkere smeerboel in de bus. Allemaal nog fotos maken op de luchthaven.
Toen ik thuis was hoorde ik van Ester dat Boedada had gezegd ik hoef niet te huilen want ze is aan de andere kant van die deuren en binnenkort komt ze daardoor terug niet wetende dat ik 8000 km verderop ben in een heel ander land. Zo schattig. De vlucht ging rustig en snel. Ben om 23:59 gaan vliegen en om 7:40 was ik terug in Nederland. Tijmen stond natuurlijk alweer ongeduldig te wachten. Kom je eindelijk door de deuren lopen staat het weer op de mobiel te rammelen hahaha. We zijn toen naar Herma gereden waar mij een lekkerbakje koffie stond te wachten. Na een tijd je ben ik met mijn autotje weer naar huis gereden. Waar mijn lieverd op mij wachtte. Het was heel fijn om weer thuis te komen want 3 weken was best lang om eerlijk te zijn.
The end 